İmam efendi, bir gün cemaate öğle namazı kıldırırken, öğlenin sünnetinde sağına selam verirken ak sakallı bir ihtiyar görür.
Sola selam verir, hemen sağına döner, bakar ki ihtiyar yok.
Farza geçer, farz namazda da aynısı olur. Şaşkındır.
Son sünnete durur, tam sağa selam verecek, ihtiyar yine orada.
Sola selam vermeden, sorar:
"Amca sen kimsin, necisin? Namazda sağa selam verirken varsın, sola selam verip, geri baktığımda yoksun?"
İhtiyar:
"Eğer beni merak ediyorsan, peşine cemaatini de al bir karanlık sokak var, orayı geç. Orada korkunç mu korkunç bir sokak var, onu da geç. Ondan sonra, yeşil bir kapı çıkacak önüne. O kapının üzerinde ‘’ LAİLAHE İLLALLAH MUHAMMEDÜN RESULALLAH ‘’ yazıyor. O kapıdan gir beni orada bulacaksın, kim olduğumu ancak o zaman söylerim."
İmam efendi, hemen cemaate dönüp:
"Benim başımdan böyle böyle bir iş geçti, hadi benle geliyor musunuz?"
Cemaat, çok sevdikleri imamlarını yalnız bırakmaz.
Önce, karanlık sokaktan geçerler.
Korkunç sokağa gelince, imam arkasına bir bakar ki, cemaatten kimse kalmamış.
Sokak o kadar korkunçmuş ki, hepsi kaçmış.
İmam, o sokaktan geçmiş ve yeşil kapıyı görmüş, kapının güzelliği gözlerini kamaştırmış.
Üzerinde ‘’LA İLAHE İLLALLAH MUHAMMEDÜN RESULALLAH’’ yazıyormuş.
Hemen içeri girmiş, içerisi o kadar güzelmiş ki, büyülenmiş.
İhtiyar adam, orada bir koltukta imamı bekliyormuş.
İmam, hemen sormuş:
"Dediklerini yaptım, dediğin sokaklardan geçtim, fakat cemaatim korkunç sokağa gelince, beni bırakıp kaçtılar. Şimdi bana söyle bakalım, sen kimsin?"
Yaşlı adam:
"Ben Azrail’im ve sen öğlenin sünnetinde, sağa ilk selam verdiğinde beni gördün ya, işte o zaman tereyağından kıl çeker gibi ruhunu bedeninden aldım, ama sen bunu anlayamadın bile. Karanlık sokak var ya, orası senin tabutun. Cemaat seni omuzlayıp getirdi, sonra o korkunç sokağa yani kabrine koydular. İmanın o kadar kuvvetli ki, hakkıyla kıldığın namazlar ve yaptığın görevin, seni oradan hiç korkmadan geçirdi. Burası da “CENNET-İ ALÂ".