İstiaze, Arapça kökenli "a-v-z" kelimesinden türemiş olup, sığınmak, korunmak ve Allah'a sarılmak anlamlarına gelir. İstiaze, şeytanın ve kötü insanların şerrinden, her türlü bela, afet ve musibetlerden korunmak amacıyla Allah'a sığınmayı ifade eder. Bu terim, "Teavviz" ve "iltica" ile aynı anlamda kullanılır.
Kur'an-ı Kerim'de istiaze, "eûzü billahi" (Allah'a sığınırım), "eûzü bi'r Rahman" (Rahman'a sığınırım), "eûzü bı Rabbi'l-felak" (Sabah'ın Rabbine sığınırım) ve "eûzü bı Rabbi'n-nâs" (İnsanların Rabbine sığınırım) gibi ifadelerle dile getirilir. Bu cümleler, Müslümanların Allah'tan yardım dilemeleri ve kötülüklerden korunmaları için sıkça başvurdukları dua ve zikirlerdir.
İslam dünyasında yaygın olarak kullanılan istiaze cümlesi, "eûzü billâhi mine’ş-şeytâni’r-racîm"dir. Özellikle sabah namazı sonrası yapılan tilavetlerde bu ifade gelenek haline gelmiştir. Hz. Muhammed (sas) de, çeşitli kötülüklerden Allah'a sığınmış, ümmetine de bu şekilde dua etmeyi tavsiye etmiştir. Namazlarda ve Kur'an tilavetlerinde istiaze okumanın sünnet olduğu kabul edilir, bazı alimlere göre ise bu bir zorunluluktur.
